Al bijna in de helft seg...

Hoi iedereen!

Maandag was het hier op onze school (net als heel het weekend en dinsdag) ‘graduation ceremony’.
Amai wat een feest! Ik wou dat het er bij ons zo aan toe ging als wij gingen afstuderen. Alle studenten die afstudeerden, hadden een zwart gewaad aan met een lint aan in de kleur van je richting en alle andere mensen waren ook knap gekleed.
De studenten trokken met alles en iedereen foto’s op de campus. Wij moesten er dus ook weer aan geloven. Eigenlijk nog leuk! We waren uitgenodigd bij onze cambodjaanse vrienden en zagen dus een heel deel studenten van het feest terug. Was wel leuk om ze nogeens terug te zien en vooral ook heel fijn dat we erbij mochten zijn!
Na heel wat foto’s trekken en verschrikkelijk veel te zweten (het was een enorm hete dag), gingen we terug naar onze dorm om te douchen en in de airco te liggen. Amai, dat was nodig! Toch weeral iets bijgeleerd, je lichaam produceert enorm veel vocht en da blijft dus komen eh!
Het was enorm fijne dag!
Kleine teleurstelling was wel wanneer we hoorden dat enkel de studenten die afstudeerden de prinses mochten zien. (Lap, voor niks onze mooiste kledij aangetrokken) Zij zat binnen en enkel die studenten mochten binnengaan, familie en medestudenten niet. Dat hadden ze wel eens mogen zeggen seg! Haha
Voor de rest zijn we ’s avonds nogeens gaan eten in de buurt van de goeie noedeltent. Samen met Lotte en Anna hadden we besloten eens avontuurlijk te doen. We stapten een echte Thaise tent binnen, waar géén prentjes stonden. Na daar 5 minuten zitten, beseften we toch dat dat niet echt ging lukken. We konden niks aanwijzen, spreken nog steeds geen Thais en de mensen daar spraken ook geen woord Engels. Maar goed, we waren dan maar wat aant rondkijken wat de mensen rond ons aan ’t eten waren, tot er een jongen naar ons kwam gestapt en vroeg of we hulp nodig hadden. DANKUWEL! (we waren eigenlijk ook al wel heel de tijd naar die tafel aan ’t gapen omdat we vonden dat zijn eten er goed uit zag, die mens zal gedacht hebben, ik zal maar is gaan zien. En misschien heeft ‘m toch ook inwendig eens met zen ogen gerold. Maar goed, door ons gestaar gingen we nu toch wel eten krijgen, haha)
Hij heeft ons dan wat geholpen en voor ons besteld en nog even bij ons aan tafel gezeten. Eigenlijk heel gezellig, hij bleek ook student te zijn op onze campus. Echt een toffe pee!
Hij had dan zijn contactgegevens meegegeven, als we nogeens ergens zaten te kullen, dat we hem konden bellen. Heel attent!
Het is hier echt makkelijk vrienden maken, wat voor ons wel leuk is. Want we hebben natuurlijk enkel elkaar en dan is het wel fijn als je zo makkelijk contacten kan leggen.
En wat zeker aangenaam is, ze zijn suuuuuper vriendelijk, maar ze willen niks van u. In het begin was dat moeilijk, want wij denken dan toch al snel. Amai vriendelijk, wa wilde van mij?! Maar die gedachten hebben we hier snel kunnen opbergen, de mensen zijn oprecht. Ik vind het aangenaam leven hier! (Maar dat heb ik nog maar duizend keer gezegd eh)

Dinsdag hebben we nogeens voor school gewerkt. Dringend nodig want ik sta fameus achter met mijn bachelorproef! (Nog steeds eigenlijk)
In de namiddag nogeens naar het winkelcentrum om een grote voorraad inkopen te doen in de winkel en een nieuwe simkaart te gaan halen voor Lotte. Haar gsm is in het weekend gestolen.
Ook mijn haar gaan laten kleuren, GROOTSTE FOUT OOIT! Ik zag eruit als een mislukte bimbo. (Gelukkig is dat nu opgelost dankzij kapper Judith van op afstand en Anna die mijn haar opnieuw heeft gekleurd. Ben nu toch terug toonbaar ;) )

Woensdag was het terug stage. We hadden ‘patient home visit’. Niemand wist wat dat was, dus het was een beetje een verrassing. Steven was ziek, dus we gingen met zen drie.
We kwamen aan in een tempel waar de monniken wonen. Onze patiënt was een monnik die leed aan schizofrenie.
Hij had de ziekte ontwikkeld door een traumatische jeugd. Vroeger was er tussen zijn ouders heel veel ruzie, daarna is zijn vader vertrokken. Hij en zijn mama hadden een supergoede band, maar zij werd dan ziek en stierf later ook. Sindsdien voelde hij zich heel alleen, angstig,... waardoor hij de ziekte heeft ontwikkeld.
We hebben met hem over zijn ziekte mogen spreken en over het monnik zijn. Het was super interessant, want we mochten al onze vragen stellen en niks werd uit de weg gegaan.
Gelukkig hadden we ons schooluniform aan. We hadden vooraf nog aan onze docent gevraagd of we ergens op moesten letten als we in het bijzijn van een monnik waren, ze zei; nee hoor, enkel de kledij. Maar die van jullie is in orde!
Bleek dus ook niet helemaal waar te zijn. Ik had een beetje de houding van onze docent en de monnik geïmmiteerd, Lotte ook, maar Anna zat met haar benen gekruist. We hadden al heel de tijd moeten uitleggen van waar we kwamen en hoe onze naam was.
Na een tijdje kwam er nog een monnik, met weer de zelfde vragen. Wij ons netjes voorgesteld met een brede glimlach. Zei die opeens: ‘Alien, can you tell your friend to sit like this (benen naast elkaar) because it’s not polite to sit like that in front of him (de monnik)’
Ja oeps! Wat vooral raar was, was dat Anna gewoon naast mij zat en ook perfect verstond wat die man zei. Helemaal van slag wij, alweer! ;)
Daarna nog een gesprek gehad met de ‘oppermonnik’ of hoe dat ook mag noemen, haha.
Het was wel een heel interessante dag en we hebben veel kunnen bijleren.

Donderdag hadden we stage in een gezondheidscentrum samen met de 4 Noorse studenten. Hier kwamen allemaal mensen uit de wijk om zich te laten nakijken. (Bv.: hun bloeddruk, suikerwaarde in hun bloed als ze diabetes hebben,...)
We hebben mensen hun bloeddruk mogen nemen en ook de suikers mogen prikken. Jippie, weer iets kunnen doen! Voor de rest kregen we vooral uitleg en mochten we een patiëntengesprek bijwonen, dat bovendien hélemaal voor ons vertaald werd. DANKUWEL! En die mens dat gesprek maar rekken, want die vond het geweldig dat er 8 blanke mensen bij waren.
Omdat we vrij vroeg klaar waren vroeg Dr. Pornpat of we ‘monkey mountain’ al eens gezien hadden. Nope! Hadden we dus nog niet aangedurfd. Ik was meteen enthousiast! We hadden wel moeten beloven dat we de ramen en deuren van de auto niet zouden opendoen, maar goed, ik was eigenlijk blij dat we er eens naartoe gingen.
Het was wel een lichte teleurstelling, we zijn maar een beetje rond de berg gereden en hebben wel heel wat apen gezien, maar de auto reed vrij snel om goede foto’s te nemen. Normaal kan je die berg dus helemaal oprijden, maar volgens mij omdat er veel volk in ons busje zat (in totaal 10 personen) durfde die mens de stijle berg niet op.
Maar goed ja, we hebben dan toch zeker 30 aapjes gezien en keiveel baby’s (Ik blij, en die blijdschap heb ik dus zeker 10x geroepen in de auto, bij elke baby die ik zag! Hehe) De leerkracht en ik waren wel de enige die zo enthousiast waren, al vond ik dat bij mij niet zo vreemd. Ik heb ten slotte nog nergens zoveel apen gezien in ’t wild. Die docent woont hier al heel haar leven, haha!
’s Avonds zijn we nog iets gaan eten met 3 van onze Cambodjaanse vrienden. Gezellig!

Vandaag is alweer de laatste stagedag van de week gepasseerd. We werden pas super laat opgehaald (half 5 in de avond) omdat we in het weeshuis voor kinderen met HIV stonden (overdag gaan de kindjes natuurlijk naar school).
Ik denk dat dit de stageplaats is die mij tot nu toe het meest gepakt heeft.
Er woonden 27 kinderen in dit weeshuis (de jongste 2 jaar en de oudste 17) ze zijn verdeeld onder 4 huisjes en ieder huisje heeft zijn eigen ‘mother’. Iemand die voor hen zorgt 24/24 en 7/7. (kookt, medicatie => héél veel medicatie toedient, hen iets te doen geeft, meegaat naar een sollicatiegesprek om er zeker van te zijn dat ze te maken heeft met een goede werkgever, zorgt dat ze naar school kunnen en zoveel meer!)
We hebben met een van de ‘mama’s’ gesproken, zij was degene die het project droeg.
Ze liet ons de huisjes zien en liet de kindjes zichzelf voorstellen.
Ik heb hier toch serieus mijn ogen open getrokken. Ze woonde zelf ook bij in het huisje en zorgt voor hen alsof het haar eigen kinderen zijn. Ze is àltijd aanwezig!
Kan je jezelf voorstellen dat je constant ‘aan het werk’ bent? Nooit vrije tijd, nooit vakantie, nooit écht tijd voor jezelf?
Ik vraag mij af of er nog mensen bestaan op de wereld die zo toegewijd zijn aan hun job. Hun hele leven geven voor dat van een ander en er nog niet eens voor betaald worden ook niet. Volgens mij niet!
Ze gaf uitleg over de schrijnende situatie. De kinderen hier gaan meestal naar een privéschool omdat ze op andere scholen niet aanvaard worden. En als ze dan al aanvaard worden, dan zijn het meestal de ouders van de andere kinderen die ervoor zorgen dat de kindjes niet meer mogen komen. Dit meestal door een groot kennistekort dat hier heerst. Ze denken bv dat als hun kind met een kind speelt dat HIV heeft, hun kind het kan overkrijgen. Waardoor ze elkaar opjutten zodat iedereen hen links laat liggen. Kan je je voorstellen wat het als kind met je doet als je dat constant moet horen?
Ze gaf zelfs een voorbeeld van een leerkracht die letterlijk tegen een leerling zei; ‘Pas op! Je moet niet zoveel met dat kindje spelen, anders word je misschien ook ziek!’ Ik kon mijn oren niet geloven! Veel kinderen zijn dan vroeger nogeens misbruikt geweest en krijgen dan zelfs nu de kans niet om alles te verwerken, maar krijgen steeds ‘het deksel op de neus’. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ze ziek zijn en geen ouders meer hebben en geen familie die hen nog wil...
Ook naar de toekomst toe is het heel moeilijk een werkgever te vinden die het oke vind dat jij bij hen werkt. Vooral voor mannen is het moeilijk.
Hier moeten de mannen nog bij het leger, maar zij die HIV hebben moeten dit niet, maar krijgen dan wel een kaartje mee met de rede waarom niet. Ze moeten bij hun werkgever kunnen voorleggen of ze legerdienst hebben gevolgd of niet en je kan al raden wat zij moeten afgeven... Triestig!
Om de kinderen iets te doen te geven en te leren met geld om te gaan, laten ze ze dingen maken en verkopen. We zagen hen bijvoorbeeld potten schilderen (super mooi, maar veel te groot en zwaar voor ons om in onze valies te stoppen...) die verkochten ze dan voor amper 2 bath (5 eurocent). Omdat wij jammer genoeg de potten niet mee naar België konden nemen, hebben we hen op een andere manier gesteund. Ze hadden nog vanalle dingen zelf gemaakt en verkochten vanalles om hun organisatie mee draaiende te houden.
Zij moeten het hebben van alle giften die mensen en organisaties bieden, want de overheid geeft hen geen enkele steun. Heel jammer, want het is wel degelijk het mooiste initiatief dat ik ooit heb gezien.

Na onze stage zijn we nog naar de ‘mangrove’ geweest (ofzoiets, ik verstond ’t eigenlijk allemaal niet zo goed, haha).
Het was een groot gebied helemaal vol modder. Waar dan struiken in groeide en hier en daar wat plasjes. Er waren dan krakkemikkige bruggen opgebouwd waar je dan kon overstappen, zo kon je het hele gebied zien en wandelen tot aan de zee. Je moest goed in het midden lopen, want aan de kant waren er een hoop planken afgebroken. (Tof zenne, ik als lichtgewichtje had al knikkende knieën).
We hebben dan ‘moddervissen’ gezien. Echt vieze beesten! Die kropen zo wat over de modder van het ene plasje naar het andere, vettig! Ik heb een poging gedaan er ene te filmen, maar elke keer als ik er ene zag bewegen bleven ze stilzitten toen ik begon te filmen natuurlijk. Typisch!
Het was wel eens leuk om te zien en tof om door te lopen! Ik ben blij dat ze ons hebben meegenomen, want zelf hadden we dat plekje nooit ontdekt denk ik.
Daarna zijn we nog gaan eten en hebben we echt ne kei goeie dessert gegeten! Ik kon bijna buitengerold worden. De 10 kg die ik hier al kwijt ben, is er ineens voor de helft terug aan denk ik, haha!

Dat was het weer voor deze week! Meer als genoeg weer als je ’t mij vraagt!

xoxo
thAiLIEN (ik vind ‘m weer geweldig goed gevonden van mezelf, hehe)

Weetjes:
- Er worden hier voor de afstudeerders een soort dansje gedaan. De studenten die afstuderen staan in het midden en hun medestudenten/vrienden staan dan rond hen in een kring en doen vanalle dansjes en roepen vanalles (geen idee wat, want ik versta er geen kl*te van, haha)
- Om monnik te worden moet je je 32 organen nog hebben, eentje minder is geen monnik meer worden.
- Patiënten met diabetes laten hun suiker 1x om de twee maanden checken (weinig eh! Ze checken hem thuis zelf niet!)
- Naar de kapper gaan op woensdag brengt ongeluk (Was ik al speciaal op een dinsdag geweest, nog ni goed seg!)
- Wanneer een familielid sterft, wil de familie dat dit na middernacht gebeurd. Ze geloven wanneer de persoon sterft voor middernacht, dat de familieleden arm gaan worden
- Je moet hier al oppassen welke kleur kledij je draagt. Het kan bv. ongeluk brengen als je groen draagt op een maandag (dit verandert nogeens constant, dus wij letten er alvast niet op)