Laatste week stage...

Hoi iedereen!

Onze laatste dagen stage zijn alweer ingegaan... (Ween ween)
Dinsdag gingen we naar een ziekenhuis (ik ben de naam vergeten, ik kon het niet eens uitspreken). We zouden daar naar de psychiatrische afdeling gaan. Om 7u werden we opgehaald en om iets na 8 waren we aangekomen. We hadden een afspraak met de psychiatrische dokter van de afdeling. Na meer dan twee uur (!) wachten, was hij er eindelijk. We waren samen met de 4 Noorse meisjes gegaan. Wij moesten dan met de dokter in zijn cabinet zitten voor wat consultaties en de Noorse meisjes gingen naar verloskamer. We zouden daarna omwisselen (yes! Want psychiatrie is écht mijn ding niet en zoals de meesten weten, heb ik toch nog wel een kleine liefde voor de verloskunde).
De dokter moest over 3 uur 50 patiënten zien. Ik dacht, hoe kan dat nu? Al snel werd duidelijk hoe dat werkte. De patiënten kwamen binnen, de dokter stelde wat vragen hoe het met hun symptomen ging, ze lieten hun medicatie zien en er werd bekeken of dat moest veranderen. Dit allemaal op minder dan 5 minuten per patiënt. De leerkracht vertaalde dan alles wat er werd gezegd tegen ons. Na 5 van die patiënten had ik het eigenlijk wel gehad.
Psychiatrie is niet echt mijn ding, dus ik vond het ook niet echt super leuk. Ik keek vooral uit naar de switch met de meisjes van Noorwegen. Toen die terug waren en ik dacht dat we éindelijk gingen wisselen, gingen we eerst eten. Ik had wel honger, dus okee geen ramp.
We gingen naar een restaurantje wat verderop. De leerkracht bestelde iets voor ons.
We vroegen haar om dunne noedels te nemen met een currysausje en varkensvlees. Wat terugkwam, was het ergste dat ik hier heb gegeten, zeg maar ineens ooit in mijn leven.
Het waren grote dikke noedels (die smaken al naar snot) en dan een flubber sausje dat naar niks smaakte, maar een vettige nasmaak had. Ik had een hap genomen, da kon ik echt niet aan! Normaal als ik iets niet lust, dan kan ik het wel opeten. Gewoon niet nadenken en inslikken, maar dit ging echt niet. En dat geldde voor ons alle drie...
Onze leerkracht heeft dan iets anders voor ons besteld, wat godzijdank véél lekkerder was dan die snottalloor. Ik ging door de grond van schaamte, ik vond het echt super vervelend! Maar zij maakte zich er niet druk om. Gelukkig! Want leuk was het nu niet echt.
Daarna gingen we terug naar het ziekenhuis en moesten we een psychiatrische patiënt interviewen. Anna ging dat dan doen en Lotte ging haar helpen met vertalen.
De rest van de 12 (!) mensen zaten errond.
Het was dan heel de tijd een driehoeksgesprek tussen Anna en Lotte, de patiënt en de leerkracht die alles vertaalde, plus dan nogeens 12 paar ogen erop gericht, het werd de patiënt allemaal wat teveel (vind je het raar?). Hij stond dan na een tijdje op, trok zijn infuusleiding uit de zak en verliet de kamer. Dan mochten er vragen gesteld worden aan zijn vader, die zat er ook nog bij. Het was heel interessant om naar hem te luisteren, maar ik was toch blij toen het daar gedaan was.
Daarna gingen we naar huis, geen verloskamer gezien... vond ik wel heel jammer!

Woensdag gingen we normaal naar dezelfde plaats (had ik weinig zin in), maar dat werd veranderd. Miss Rung ging met ons mee naar dezelfde stad om er ons tempels te laten zien.
We moesten dus deftig gekleed komen (lees lange broek en een vestje. Ik had er niet aan gedacht om t-shirts mee te brengen naar Thailand, dus ik moest een vestje overaan doen. Blote schouders en knieën mag natuurlijk niet binnen de tempels).
De eerste was in Chinese stijl. Beetje teveel poespas voor mij, ik vond het maar een drukke bedoening met een kakafonie van kleuren. Daarom niet lelijk hoor, gewoon niet mijn ding.
Na wat te hebben rondgewandeld, deden we daar dan een boottochtje (godzijdank, want het was bloedheet!).
Daarna gingen we iets eten en reden we naar de volgende tempel. Die vond ik al wat mooier!
Een gigantische tempel helemaal in het wit met wat gouden randen, simpel. (tenminste simpeler dan de vorige!) Binnenin stonden dan veel gouden boeddha’s waar mensen voor zaten te bidden.
Wij hebben daar dan ook even bij gezeten en daarna mochten we nog wat rondwandelen. Buiten was er nog een hele tuin, maar omdat het zo heet was, kon niemand er nog in rondwandelen. (het was weer 40 graden gepasseerd, al na de middag en daarbovenop was er nergens een plekje schaduw te bespeuren).
Daarna reden we dan maar terug naar huis en gingen we ’s avonds eten met de Noorse meisjes.
Wel leuk dat we hen nu zo wat beter hebben leren kennen. In het begin hadden we nooit samen stage, dus zagen we elkaar ook nooit. Maar nu, hebben we toch al drie keer samengestaan. (Dinsdag gaan ze al naar huis, dus wel spijtig dat we elkaar nu pas echt kennen)
We namen hen dan mee naar een lokaal restaurantje, dat hadden ze nog niet aangedurft.
2 van de 4 meisjes zijn veganistisch, dus het is voor hen wel moeilijk om variatie in hun eten te brengen, dat is bij ons al zo moeilijk en wij eten nog vlees, vis, eieren, melk,...
Ik ben wel blij dat wij dat al wel gedaan hebben en dat we meer contacten hebben gelegd met de mensen hier, want zij kennen hier verder niet veel mensen. Dat zou ik zelf heel jammer vinden.

Donderdag was weer een dagje voor school werken en ’s avonds nog een keertje gaan eten met 2 van de Noorse meisjes, dit keer in een noedeltent.

Vrijdag was onze laatste dag stage van de week. Nu stonden we op ER (de spoed) van het ziekenhuis op de universiteit. Lotte en ik waren maar alleen want Steven en Anna voelden zich niet goed. Er waren praktisch geen patiënten, dus na een rondleiding met informatie van ongeveer 3 kwartier (!), hadden we het al wel wat gezien.
We hebben 2 wondzorgen gezien, een verpleegkundige heeft een patiënt gehecht in het hoofd en een oogspoeling. Dat was het dan... Voor de rest moesten we maar wat op een stoel zitten en wachten tot er een patiënt kwam.. We hebben dan nog een infuusplaatsing gezien en voor de rest een beetje gebabbeld over de verschillen met onze ziekenhuizen.
De verpleegkundige deed erg zijn best, maar hij kon zich niet goed verstaanbaar maken in het Engels, dus de gesprekken verliepen niet zo vlot. Ik was heel blij toen we ’s middags naar huis mochten gaan om aan onze bachelorproef te werken. Niet meteen onze leukste bezigheid, maar in ieder geval nuttiger dan wachten op een stoel.
Na de hele namiddag goed voor school gewerkt te hebben, gingen we ’s avonds weer eten met de Noorse meisjes. Dit keer namen zij ons mee naar een plekje waar zij dikwijls gingen eten. Het was er in ieder geval properder en meer fancy dan waar wij altijd gaan eten, haha. Ook wel een beetje duurder. Bij deze, wij hebben bij ons in de buurt dus ook plekjes waar je westers kan eten. Oeps, na 2 maanden ontdekt, haha!

Zaterdag en zondag hadden we behalve (weeral) voor school werken niet zo veel gepland.
Zaterdagavond zijn we gaan feesten met Hop, 1 van de Noorse meisjes.
Allee feesten... Ik was al iets later gekomen omdat ik nog druk bezig was aan mijn bachelorproef. Toen ik aankwam op café hebben we nog een kan cocktail gedronken en dan gingen we verder, tegen dat we in de ‘dancing’ waren (het was ocharme half 12), konden we al geen drinken meer bestellen omdat ze een half uur later al gingen sluiten, jongens toch wat een klucht. Niet zwaar gefeest dus, want het was overal van da.
Zondag nog minder leuk toen het terug tijd was om die bachelorproef af te maken...

Maandag hadden we stage op de ‘physical therapy’. Eigenlijk was het ongeveer helemaal hetzelfde als bij ons.
Steven heeft ineens ook een behandelingetje gevolgd omdat hij nog pijn in zijn hiel had van een accidentje in het zwembad van Kanchanaburi.
Voor de rest niets speciaals.. ;)

Dinsdag gingen we voor het eerst naar een privé ziekenhuis in Sri Racha met de Noorse meisjes. De laatste keer samen met hen, want ze vertrokken voor hun laatste vakantie en dan zondag terug richting Noorwegen.
Amai wa was me dat! Super groot en modern ziekenhuis, al leek het meer op een hotel dan een ziekenhuis.
Ik heb zoiets nog nooit gezien. Het bestond uit twee delen een Thais deel en een Japans deel. Ik trok overal al grote ogen, maar toen we in het Japanse gedeelte stonden wist ik even niet meer waar ik het had. De kamers waren gigantisch, met zeezicht. De handdoeken lagen daar in een waaier zoals op hotel, je kon er eten bestellen via speciale menu’s,... Noem maar op! Dan gingen we ook nog even naar de VIP kamer. Die was zo groot als een appartement. Niet gewoon!
De mensen die ons aan het rondleiden waren zaten precies aan de drugs, heel de tijd lachen (maar echt zo met overdreven glimlach enal) ik wist echt niet meer hoe ik me moest gedragen. Als je dan even het toilet bezoekt op 2 minuten op u positieve te komen en dan nog ziet dat je de warmte van je wc bril kan instellen.. Het ging men petje daar te boven!
's Avonds zijn we nog naar de avondmarkt geweest en heb ik een short en een kleedje gekocht (jippie).

Gisteren was onze allerlaatste stagedag, dit keer op een pediatrische stageplaats. (EINDELIJK JIPPIE!)
We gingen naar ‘The father Ray foundation’ een project waar kinderen met een handicap school volgen/wonen. Er waren 850 (!) kinderen ingeschreven, het was dus een heel groot project.
We werden rondgeleid door een meisje van Canada, die écht gepassioneerd was door wat ze deed. Je zag dat ze geen toneeltje opvoerde voor ons om te laten zien hoe graag ze haar job deed en geen reclame maakte voor hun project. Ze lichtte op als ze bij de kinderen kwam en dat was andersom ook zo, zeker niet fake. Echt mooi om te zien!
We gingen eerst naar de lokale verpleegkundige. Zij moesten ’s morgens op een uurtje tijd 30 patiënten zien. Dat ging dan van wondzorgen, tot omkleden, tot wassen,... Ze waren met zen 3 ter plaatse. RESPECT voor wat zij doen!
Daarna gingen we binnenkijken in de klassen. De meeste leerkrachten waren zelf ook student geweest en gaven nu les in de school. Dat zagen we meteen toen de eerste leerkracht die we zagen iets op een papier aan het schrijven was met zijn balpen tussen zijn tenen. Studenten zonder armen die elektrische apparaten aan het fixen waren,... Je moet het maar kunnen eh! ;)
Daarna gingen we nog naar een ‘les’ waar iemand ouders aanleerde hoe ze de spieren van hun kinderen goed in beweging konden houden, om te voorkomen dat ze te hard verstijven. (deze kinderen konden niet stappen.)
Daarna gingen we nog naar het bakkerijtje waar de kinderen en ook de ouders leerden hoe ze moesten bakken, zodat ze zelf ook misschien ooit een bakkerijtje/winkeltje kunnen openen en leren hoe ze dat allemaal moeten aanpakken.
Daarna gingen we naar de daycare. Waar kansarme kindjes uit de sloppenwijken werden opgevangen. De ouders moesten 10 bath per dag betalen (ongeveer 25 cent). Wanneer ze dit een keer niet konden betalen, was dit niet zo erg. De meeste kinderen kwamen gedurende twee jaar elke dag naar de opvang. Wanneer ze ‘afstudeerden’, hielden de verzorgsters een afstudeerceremonie en kregen ze alle centen die ze elke dag hadden betaald terug als zakgeld om naar school te kunnen gaan. (Knap toch eh?)
Hier hebben we even met de kindjes kunnen spelen, dat was wel leuk. Het duurde geen vijf minuten of er kwam er al eentje aan mijn rok trekken. Wel leuk eigenlijk, je zag dat de kinderen het gewoon waren om buitenlanders te zien. Dat was helemaal anders toen we hier op onze universiteit in de kinderopvang stonden, die kinderen stonden daar helemaal in shock omdat ze blanke mensen zagen.
Daarna zijn we nog naar de plaatselijke kapel geweest (die helemaal bedekt was met handgesneden bloemen uit porselein en met oud servies tegen het dak. Super mooi!)
Dan hebben we gegeten en zijn we in de namiddag naar een school voor blinde mensen geweest.
Ze leerden er met de computer werken, braille lezen en schrijven, vanalle sporten,... Ongeloofelijk hoeveel deze studenten konden! We hebben er jammer genoeg niet zo heel veel van gezien. Het was al snel 3u en onze leerkrachten hadden het wel gezien en wouden naar huis (maak dat mee. Thuis zijn wij meestal blij als het drie uur is en we naar huis mogen, hier was het een beetje andersom).
Héél mooie afsluiter van een prachtige periode!
’s Avonds zijn we nogeens een hapje gaan eten in de noedeltent (voor een van de laatste keren...) en hadden we een berg gebakjes gekocht voor onze evaluatie op school van vandaag.

Vandaag kregen we dan onze stage evaluatie. We werden terug uitgenodigd in de ‘parlementszaal’ (zo noem ik het maar ;p haha) van de eerste dag.
Eerst lieten ze ons een filmpje zien met vanalle foto’s van wat we allemaal gedaan hebben en leuke muziek eronder (ik was al aant bleten, haha). Daarna kregen we ons certificaat overhandigd van ‘the dean’ en een cadeautje en hebben we onze cakejes afgegeven. (Met de nodige margi foto’s erbij, haha) Na nog wat nagebabbeld te hebben gingen we terug naar onze dorm om voor onze bachelorproef te werken en onze valiezen te pakken.
Ik zal mijn laptop moeten meenemen naar Phuket, want ik heb nog véééél werk aan die bachelorproef.. Jammer!

Morgenvroeg vertrekken we richting Ko Phangan voor de full moon party zaterdag, daar blijven we tot maandag en dan gaan we richting Phuket tot 3 juni. En vandaaruit zullen we steeds tripjes maken naar de omliggende plaatsen en de eilanden errond.
Ik heb er al zin in! Al zal het geen volledige vakantie zijn... Ik heb veel feedback gekregen op mijn bachelorproef, dus die is nog lang niet klaar... (krokodillentranen)
Vrijdag 3 juni komen we terug naar Bang Saen en gaan we nog afscheid nemen van al onze vrienden, om dan 7 juni terug richting België te keren. Dat gaat ne zure zijn... Het is hier véél te snel gegaan!
Dit was de meest fantastische ervaring uit mijn leven, waarin ik misschien niet veel heb kunnen bijleren wat mijn verpleegkundige technieken betreft, maar wel een berg over mezelf en de mens in het algemeen. Ik zou de ervaring voor geen geld van de wereld willen inruilen met iets anders!
Ik ben blij dat ik heb geleerd om dingen meer te relativeren en dat ik drie maanden lang in deze letterlijk én figuurlijk warme cultuur heb mogen leven.
Ik hoop dat al wat ik hier heb gezien een deeltje van mij blijft en dat ik er niet teveel van kwijtraak als ik terug in België ben!
(Danku mama en papa voor de kans! xxx)

Ik weet niet of ik na onze vakantie nog een blogje ga schrijven, dus ik wil alvast nu iedereen die mij trouw gevolgd heeft heel hard bedanken! Dikke zoenen!!
Ik weet dat het niet altijd even gemakkelijk is om blogs te lezen van een kilometer lang, die voor jullie misschien minder interessant zijn, dan dat ze voor mij waren. Ik vond het moeilijk te selecteren, dus ik heb jullie misschien véél te veel verteld. Hihi!
Toch bedankt voor alle lieve reacties! Dat deed me steeds weer deugd! ;)

Dikke zoenen en knuffels! Xoxo
Tot nu wel heel snel!
thAiLIEN (ik zit nog steeds te lachen met men eigen geweldig gevonden woordspeling)

Weetjes:
- De dikke noedels smaken naar snot, niet kiezen!
- Mai pet betekent ‘niet pikant’. Onze standaardzin als we eten bestellen.
- Tempels ontstaan door dat er eerst een huisje gebouwd wordt voor de monnik. De rest ervan wordt opgebouwd door donaties.
- Ik wou liever dat jullie mij allemaal hier konden bezoeken, dat ik jullie daarna terug kon uitwuiven en zelf hier mocht blijven.
- Bij de Thaise BBQ tent, mag je zoveel eten en drinken als je wilt voor een vaste prijs. Je moet wel alles opeten wat je opschept, anders moet je meer betalen. Is dat nu geen goeie oplossing tegen verkwisting?
- Mensen met een beperking krijgen 500 bath (12 euro) per maand van de overheid om alles te bekostigen. Véél te weinig! Maar ze krijgen tenminste al iets...
- Mensen aten hier officieel met vork en lepel, de stokjes zijn dus overgekomen van omliggende landen. (Oef, nu moeten we ons niet meer schamen dat we het nog niet perfect kunnen)