Kanchanaburi

Hoi iedereen!

Woensdag hadden we ons laatste dagje stage van de week alweer. We mochten een les over inspuitingen bijwonen.
Wij leren dit in ons eerste jaar, de studenten hier in hun tweede jaar.
Zij gingen dit dus voor de eerste keer oefenen (op elkaar!) Lotte en ik besloten de les actief deel te nemen en ook een inspuiting aan elkaar te geven (het was maar een beetje steriel water hoor) Anna en Steven hadden daar niet echt zoveel zin in.
Het was best nog wel een beetje grappig eigenlijk en de rede waarom ze dit deden, was nog zo slecht niet. Ze moesten voelen hoe het is om patiënt te zijn.
Wij vonden het allemaal nog wel een beetje grappig. Ze deden het allemaal wel een beetje anders, waardoor het leek dat wij alles verkeerd deden. Dat voelde wel een beetje gênant, want wij hebben al wel héééél veel inspuitingen gegeven thuis.
Wij gingen dat daar is vol zelfvertrouwen doen, tussen al die andere bibberende handjes. TARARA! Niks van! Na wat commentaar gekregen te hebben en wat verschillen met onze werkwijze besproken te hebben, gingen we toch met een voldaan gevoel terug naar onze dorms.
Een paar uurtjes later vertrokken we al met de bus richting Kanchanaburi.
Na 5u op de bus te zitten kwamen we aan in het busstation. Wanneer we een taxi hadden gevonden, zei deze dat we nog 70km moesten rijden. Wij dachten, die wil is goed met onze voeten rammelen. Bleek dus ook niet waar te zijn... Er waren twee hotels met bijna een identieke naam en wij hadden hetgene buiten het stadscentrum geboekt, oeps!
Na 1,5u in een open pick up met onze valiezen, kwamen we dan eindelijk aan in ons hotel.
Een heel verouderd hotel, maar alles was proper. Dus wij meer dan tevreden!

Donderdag was het eindelijk mijne dag! Hier had ik lang naar uitgekeken seg! Een dagje spenderen met mijn lievelingsdieren!
Lotte, Anna en ik vertrokken ’s morgens richting het park en mochten daar ontbijt maken voor de olifanten. Een vettige brij met bananen, sticky rice, kruiden, zout en nog vanalles dat ik al niemeer weet. Daar moesten we dan bollen van maken.
Daarna nog een hele ton vol watermeloenen snijden en we waren klaar!
We waren de enige die die dag geboekt hadden, dus we hadden alle olifanten voor ons alleen. 6 grote knapen stonden ons al hongerig op te wachten.
De mensen stelden dan de olifanten voor en beschreven ook hun karakter. De mijne heette Chopper en was de jongste en natuurlijk weer de stoutste en den andere weet ik niet meer (Ze had geen Vlaamse naam, haha)
Daarna gingen we een toertje wandelen door de jungle. Beetje spannend seg!
Tegen dat we terug in het kamp waren was het al tijd om te eten, de vrouwen die in het kamp woonden hadden een super lekkere maaltijd gemaakt en vééél te veel.
Omdat we maar alleen waren hadden we tijd genoeg en alle aandacht, best leuk!
In de namiddag wandelden we weer door de jungle naar het modderbad, de olifanten gooiden zichzelf vol modder en ook ons (Vooral Lotte moest eraan geloven), daarna gingen we naar de rivier en mochten we ze ‘wassen’. Dat deed deugd seg, ook voor ons! Het was weer enorm warm, dus we hadden zelf ook deugd van de zwemactiveit. En dan tesamen met 6 grote olifanten, geweldig! Daarna nogeens eten gegeven en de dag was al om (veel te snel!)
Toen we daarna uitgebreid afscheid hadden genomen gingen we terug richting hotel. Steven had een dagje in het hotel gespendeerd en uitgedokterd wat we nog allemaal konden doen.
We besloten dan al meteen naar de ‘death railway’ te gaan en een grot met een tempeltje in, die ernaast gelegen was.
Daar heb ik weer de schrik van men leven gehad. Je kon dus op de sporen wandelen, maar tussen en naast de sporen was dus niks. Heeeeel veel meters naar beneden was er pas terug grond. Ik stond al gelijk te bibberen op mijn benen!
Met een spoor dat minder breed was dan mijn voet en tussen de sporen minstens 1,5 voet (1,5 41 dus eh!) moest ik toch wel elk stapje goed incalculeren.
Onze gids (fransman die twee jaar in Kanchanaburi woonde, vond dit wel hylarisch)
Hij doopte mijn wandelmanoeuvre al tot ‘the crab’.
De tempel ernaast vond ik maar zus en zo. Was eigenlijk gewoon een boeddha in een grot, die heb ik er dus al wel mooiere gezien.

Vrijdag hadden we een echte stapdag voor de boeg. In de voormiddag gingen we naar de ‘phratat cave’. Een grot boven op een steile berg vol trappen (die we helemaal beklommen hebben). Na weer heel wat zweet te hebben verloren en toch wel een tikkeltje buiten adem te zijn, waren we eindelijk boven!
Sebastien (Fransman van de dag ervoor) was weer met ons meegegaan. Hij zei ons dat we goed de gids met de lamp moesten volgen, want dat dat het enige licht in de grot was. Ik kreeg het alweer warm (nog meer zweet)
We moesten dan door een heel smal tunneltje (ik moest bukken en langs de zijkant binnen, want het was niet breed en hoog genoeg om te wandelen). Dat kon ik al niet goed aan, na wat twijfeling ertussen of ik er wel in wou of niet, ben ik toch binnengegaan. (kleine angst overwonnen, ik wist wel dat ik een beetje claustrofobisch was, maar nu had ik het toch even erg zitten). In de grot was ik meer de uitgang aan het zoeken dan aan het genieten van heel het gebeuren, maar toch. Ik heb het toch maar weer gedaan! Weeral een angst overwonnen!
Toen we uit de grot waren, gingen we weer naar beneden en reden we richting de ‘Erawan Waterfalls’. 7 watervallen gelegen op een -jawel- berg! Dit keer zou de tocht 2 km bergop zijn, maar niet zo zwaar als de berg van de grot (volgens onze gids). Amai seg, de eerste drie watervallen dacht ik, ja dat valt hier goed mee en liep ik nog mee vooraan. Maar daarna, amai ik heb toch moeten puffen. Het was die dag 43 graden en ook al liepen we het grootste deel van de tocht onder de bomen, het was echt afzien!
Onze gids wou in 1 keer naar boven omdat de verschillende plaatsen waar je in kon zwemmen, om half 4 gingen sluiten (pijnlijk als het zo warm is en je moet die zwemplekjes voorbij lopen). Dus we gingen dan ook nogeens in een stevig tempo.
Het was wel een prachtige omgeving, dat moet ik toegeven!
Toen we aan de vijfde waterval waren, was ik echt super uitgeput en twijfelde ik of ik nog wel verder wou. Het water was heel aanlokkelijk aangezien mijne kop precies op ontploffen stond. Maar ik wou toch ook heel graag aan nr 7 geraken. Ik dacht, dan kan ik dat weer zeggen dat ik het gedaan heb en dan ga ik trots zijn op mezelf. Even alles verbeten en weer doorgezet. Toen we eindelijk aan nr 7 waren was ik zo blij dat ik water zag, dat ik direct het water inging. Het water was eigenlijk best koud, dus dat deed enorm deugd! Die vreugde duurde ongeveer 1 minuut. Ik wist dat er vissen in het water zaten en dat die best groot waren, het was even het minste van mijn zorgen, tot die dus heel de tijd aan u kwamen ‘eten’. Het waren dus dezelfde vissen zoals die kleine pedicure vissen waar je met je voeten in kan gaan zitten, maar dan in het groot. Amai, dat kon ik echt niet aan!
Ik heb daar heel de tijd geluid gemaakt van het verschieten. (Je kan er je wel iets bij voorstellen)
We hadden dus weeral veel bekijks. Het wordt pas erg als je doorhebt dat er naast u mensen subtiel een selfie met je staan te nemen. Maarja, ik lag er niet wakker van. Ik zie die mensen toch nooit terug! Hehe
Na een hele tijd tussen de krabbetjes (auw) en de dikke vissen (beten niet, maar kwamen zo aan u benen en voeten zuigen, eiiiiii) te hebben gestaan, had ik het echt gehad en ging ik eruit. We besloten dan naar beneden te gaan naar nummertje 6. Daar namen we ook even een plonsje (ik alleen met mijn voeten en een stukje been, ik had genoeg vis gezien en gevoeld).
Daar kwamen we dan ook te weten dat er slangen in het water zaten (aangenaam!). Ik was al blij dat ik er niet helemaal inzat ;)
Toen we daarna aankwamen bij nummer 5, besloten Anna en ik al naar beneden te gaan. Wij hadden enorme dorst! Vanaf de derde waterval mocht je geen drinken meer meenemen. Ze wouden daar het gebied proper houden, dus dat mocht niet. Maar na enkele uren berg beklimmen en zwemmen in deze temperatuur hadden wij echt wel enorme dorst!
De afdaling was voor mij minstens even zwaar als het beklimmen. Mijn sleffers hadden het tijdens het afdalen van nummer 7 naar 6 begeven, dus ik moest de berg op blote voeten trotseren. Jullie zullen nu zeggen, waarom heeft die nu in godsnaam sleffers aan, dat moest van onze gids, want onze voeten gingen nat worden. (Ik ben al efkes commentaar aan het vermijden, hehe)
Het was wel enorm mooi! Niet zo mooi als ik had gedacht, dat was een kleine teleurstelling. Maar dat kwam omdat het regenseizoen bijna gaat beginnen en er dus geen gigantische watervallen waren maar wat klein pisstraaltjes. Maar toch, het bleef er idyllisch mooi.
Na een klein uurtje afdalen waren we eindelijk beneden en konden we bijtanken. OEF!
Daarna zijn we terug richting ons hotel gereden en hebben we nog gegeten en wat gedronken en gingen we vroeg ons bed in. We waren helemaal uitgeteld!

Zaterdag hebben we nog wat gezwommen in het hotel en zijn we terug richting busstation gereden en daarna de bus richting huis genomen.
Om half 11 waren we thuis, maar ik was blij. We hadden nog een lang stuk te voet moeten doen met onze koffers en het was goed geweest voor mij. Vermoeiende, maar oh zo mooie vakantie!
Kanchanaburi was echt zoals ik mij vooraf Thailand had voorgesteld. Veel groen en prachtige omgeving!

Vandaag hebben we onze hele trip gepland voor onze laatste twee weken in Thailand. Dan hebben we geen stage meer en gaan we op doorreis naar het zuiden. We beginnen met de alom bekende ‘full moon party’ en gaan daarna richting Phuket om van daaruit allerlei trips te doen. Ik kijk er alvast naar uit!

Morgen wordt nog een dagje voor school werken. Ik moet er dringend nogeens werk van maken!

Dat was het weer!

Xoxo

Weetjes:
- Voor motorrijders bestaan er precies geen verkeersregels
- Kanchanaburi is misschien niet zo bekend, maar een echte aanrader voor al wie naar Thailand op vakantie wil komen. Wij hebben er nog maar klein deeltje van gezien.
- Zaterdag was de temperatuur hier 43 graden, gevoelstemperatuur 47! (Ik heb het overleefd)
- Wanneer er in Thailand een huisdier bv een gebroken poot heeft, wordt deze opgegeven en zijn ze niet meer goed genoeg. Vandaar dat er hier ook zoveel straathonden zijn (kan ik niet aan)