’t Is gebeurd; ik heb mijn hart verloren ;)

Hoi iedereen!

Mijn eerste week stage is nu gepasseerd en er is weer vanalles gebeurd ;)
Ik zal proberen het zo kort mogelijk te houden, maar dat is echt moeilijk.

Dinsdag was mijn eerste dag alleen in een ziekenhuis en ook niet meteen mijn leukste dag hier...
Mijn reisgenoten waren ’s morgens om 7 uur al vertrokken naar het ‘drug abuse center’ en ik werd om half 1 ’s middags opgehaald. Ik heb ’s morgens rustig nog wat rondgelopen op de campus en wat gegeten. Dan super zenuwachtig naar de faculteit vertrokken. Ik dacht dat ik daar helemaal alleen ging zijn, maar ineens zaten daar nog 17 (!) andere meisjes die ook naar dezelfde stageplaats gingen. Ik was zo van slag dat ik efkes niet meer wist hoe dat ik mij moest gedragen en wist ik even niet wat zeggen (Ja geloof me, ik was efkes heel stil).
Na nog geen twee minuten stond er al een groepje meisjes rond mij om te vragen wie ik was en van waar ik kwam. Ik was wel heel blij, omdat ik zelf ineens zo nerveus was.
Alles wat ik tegen een van de meisjes zei, vertaalde zij dan voor de rest van het groepje, waarna je dan steeds wat geluidjes als oooooh en aaah hoorde. Je kan er je al iets bij voorstellen ;) echt wel een beetje grappig eigenlijk. (vooral die snuiten die ze derbij trekken, hihi)
Dan gingen we samen met de leerkracht de bus op richting het ziekenhuis. Ik stond op de ‘baby well’. Ik heel de tijd denken dat het een soort van neonatologie afdeling (couveuse) ging zijn, dat bleek dus niet het geval. Eigenlijk viel het te vergelijken met kind & gezin, maar dan in een ziekenhuis. Mama’s kwamen er met hun baby’s op controle om te laten wegen, meten (lengte, schedelomtrek en borstomtrek) en kregen daar gezondheidseducatie (over vanalle dingen; babyvoeding, accidenten preventie, dat interactie met je kind belangrijk is,...) daarna moesten ze verschillende kamertjes passeren met hun kindje. Alles werd zorgvuldig opgeschreven in het moederboekje. Veel kwam eigenlijk overeen met wat we in België doen. Alleen was het hier in het ziekenhuis en in plaats van dat iedereen apart binnengaat, loopt iedereen hier tegelijk alle kamers binnen. Met een drukte en chaos als gevolg en totaal geen privacy.
In het eerste kamertje zat een verpleegkundige die voor deed aan de mama hoe je tanden moest poetsen. Bij de baby’s werd er met een compres door de mond gegaan (want zij hebben geen tanden => dat zij de leerkracht tegen mij, alsof ik niet wist dat een baby geen tanden heeft. Heel grappig ;p)
Het tweede kamertje daar werd het gewicht en lengte op een curve geschreven en besproken, derde kamertje daar testen ze de reflexen (al heb ik er niks van gezien). Wanneer dat allemaal gedaan was, gingen ze naar een wachtruimte en daar kregen de kinderen om de beurt hun vaccinaties.
Ik moest heel de tijd maar achtervolgen en de leerkacht vertaalde dan het grootste deel. Ik moet zeggen dat dat heel aangenaam was, want alles was in het thais, daar verstond ik natuurlijk niks van.
Ik ben alleen dikwijls ongemakkelijk geweest die dag. Ik was dan maar alleen en hier met dat vreemde engels, was het soms moeilijk om te volgen. Normaal als je iets niet verstaat, heb je de rest nog om op terug te vallen, maar het gedacht dat ze met zen drie samen waren en ik zielig op men uppie, dat vond ik toch even erger dan ik dacht.
’s Morgens voor we naar de patiënten gingen, werden de studenten allemaal een beetje afgevraagd op hun theorie. Ze moesten dan zo wat in koor roepen welke vaccinaties wanneer werden gegeven. De mentor van het ziekenhuis die die vragen stelde probeerde dat in het Engels voor mij, maar eerlijk gezegd had ik liever dat ze het in het thais deed. Ik kon voor geen meter volgen en ze keek dan heel de tijd naar mij, alsof ik mee kon volgen wat iedereen daar in koor aan het roepen was. Dus ik zat maar wat te knikken en proberen zo wat op te vangen, zodat ik mee kon doen (lukte voor geen hol hoor). Daarna stelde ze nog een theorievraag aan mij, maar ik kon totaal niet volgen over wat het ging, dus ik wist er niks van. Eigenlijk kon ik al beginnen bleten. Da madammeke was denk amper ne meter 50 groot, ma manneke wa ne soldaat. Ze zag er nogal streng uit en ze riep nogal hard. (hier praat iedereen zo stil, dat je der met je neus moet tegen hangen om ze te verstaan, ma haar hoorde ik wel tot aan de andere kant van de kamer)
Ik was heel gelukkig toen dat we eindelijk iets anders gingen doen, want ik was echt heel ongemakkelijk.
Toen de dag bijna voorbij was, zaten we terug in diezelfde ruimte van in het begin (de ruimte waar de studenten werden afgevraagd, was dezelfde als die waar de kinderen hun vaccin kregen).
Wij klagen al als we met drie studenten op dezelfde afdeling staan, ik stond nu samen met nog 17 andere mensen in die ene kleine ruimte, dan nog wat verpleegkundigen en dan nog zeker 15 koppels met hun kind. Heel drukke ruimte dus ;)
Ik was heel geconcentreerd aan het kijken hoe een verpleegkundige de vaccins aan het toedienen was bij de baby’s, toen opeens vanuit de andere kant van de ruimte (super luid) ALLEEEEEEN ALLEEEEEEN klonk. Ik stond daar zo wat van, ohoow, wat gebeurd er? Tot er een thaise studente naar mij fluisterde; ‘she’s calling for you’. Ik dacht, ohnee tis ni waar eh! Ik trippelend naar da bureau’ke van die ‘kwaai’.
Ging ze nog iets aan mij uitleggen, ik stond maar wat te knikken, maar verstond er geen snars van. De leerkracht, kwam dan gelukkig alles uitleggen (de tien andere die errond stonden konden ook geen Engels).
Nadat alle ouders weg waren, moesten de studenten terug op de bank gaan zitten voor opnieuw een soort van samenvatting van de dag. De mentor stelde dan zo nog wat vragen om te zien of iedereen alles begrepen had. Daarna kreeg ik nog naar mijn voeten van die vrouw omdat ik oranje schoenen aanhad en geen zwarte. (dacht ik, want uiteindelijk bleek dat ze zei dat ik mooie schoenen aanhad, maar met die grove gebaren, derre kwade blik en de –ik vind het zielig voor u- blik die die studenten allemaal op hun gezicht hadden staan, dacht ik dat ze der boos voor was. Uiteindelijk op het einde van de dag, heb ik dan beseft dat die vrouw waarschijnlijk heel de dag niet boos op mij was, oeps..)
Ik was echt heel blij dat de leerkacht en de studenten zo lief voor mij waren, want ik mag dan misschien nu even een flauw deesje zijn, maar ik ben in men leven nog nooit zo ongemakkelijk geweest op stage.
Toen de dag erop zat ging ik met enkele studenten naar beneden en zij namen me mee naar het marktje naast het ziekenhuis. Daar stonden ze met zen alle hevig om mij vanalles te laten proeven. Was wel heel gezellig en dan merk je weer hoe warm hun harten en cultuur zijn.
Ik mocht nergens voor betalen omdat het onze eerste ontmoeting was en ze mij een soort van welkomstcadeautje wouden geven. Dat heeft me wel geraakt, aangezien bij hen zeker het geld niet op de rug groeit ;)
De busreis terug was ook super gezellig. Heel de tijd zitten babbelen over vanalles en nog wat en vergelijkingen gemaakt met hier en België. Eentje vond het ook wel geweldig dat ik van België was. Ze is grote van fan onze band Bandits (ik ken ze wel, maar niet zo goed. Laat staan dat ik wist dat die tot hier bekend waren)
Voor de rest die dag niks speciaals meer gedaan.

Donderdag gingen we met zen 4 naar het drug abuse center. Voor Lotte, Anna en Steven was het dus de tweede keer dat ze er heen mochten gaan, voor mij de eerste. Maar na al hun enthousiaste verhalen van de dag ervoor, was ik al gerust dat het goed ging komen. En anders hadden we nog altijd elkaar ;)
Super fijne dag gehad!
Het centrum stond onder leiding van militairen en was ook op militair grondgebied. Hier hebben mensen bang van de militairen, dus luisteren ze er zeker naar. Dat is meteen de rede waarom ze hier op die manier werken. Het was wel een streng en strikt programma.
De patiënten waren enkel mannen, hadden allemaal hetzelfde uniform aan en kaalgeschoren hoofden. Voor de rest waren er enkel legermannen en enkele verpleegkundigen. Het deed me wel wat denken aan een gevangenis en dan die mannen allemaal met tattoo’s vooral in de gezichten, allemaal stoere knapen! ;)
Het was de eerste keer dat ze daar buitenlandse studenten kregen, dus we hadden weer veel bekijks. Ze deden vanalle spelletjes met hun patiënten en leerden hen hoe ze ‘nee’ moesten zeggen wanneer iemand hen wou aansporen tot het gebruiken van drugs. Het programma zat heel goed en leuk in elkaar. Wij moesten dan mee dansen en mee doen met al hun activiteiten. Was heel leuk, maar amai, ik heb kunnen zweten in ons uniform en die hitte.
’s Middags was er een van de patiënten die met ons wou samenzitten om over zijn verslaving te praten. (ook de enige die Engels sprak) Hij was hier heel openhartig over en geen enkele vraag ging hij uit de weg. We waren zelf heel de tijd een beetje voorzichtig met onze vragen omdat we niet onbeleefd wouden overkomen, maar zij apprecieerden het dat we het vroegen.
Zijn antwoorden hebben me wel sterk geraakt. Hij was heel eerlijk over alles en hoe hard ik ook heel de dag heb gedacht dat alles met die mensen ging goedkomen, omwille van het goede programma dat ze moesten volgen, werd ik toen wel even wakker geschud.
Ik ben blij dat we de kans hebben gekregen om hier te komen. Ook de patiënten hebben onze aanwezigheid geapprecieerd. Dat was erg leuk.
In de namiddag hebben we samen met hen spelletjes gespeeld. Bv; stoelendans, een ballon rond je enkels en die van elkaar dan kapot stampen. Je kan je al voorstellen, met een bende volwassen mannen, dat ging er daar hard aan toe. Met die stoelendans dacht ik even, nu ga ik voorzichtig zijn en der als eerste uitgaan, maar toen dacht ik; foert! Ik gaan hard, haha!
En ik moet zeggen, toen we me drie op ne stoel vlogen en ik me wel een beetje pijn had gedaan, was het wel goed geweest. Hahahah!
Toen we die avond laat thuiskwamen, waren we uitgeteld en hebben we niet veel meer gedaan.

Vrijdag gingen we opnieuw met zen 4 naar het ziekenhuis van dinsdag. Hier hebben we de spoed langs binnen gezien, maar mochten we zelf niks doen.
Op zich niet verschrikkelijk veel verschillen met ons. Alleen qua hygiëne vind ik dat we wel wat verder staan. Ze gebruiken geen handschoenen ofwel gaan ze met dezelfde handschoenen naar verschillende patiënten, wanneer ze een infuus prikken en de patiënten hebben bijvoorbeeld maar één infuuszakje nodig, laten ze de naald erin zitten. (Voor de niet verpleegkundigen onder ons die het niet weten, wanneer we een infuus prikken, schuiven wij een plastieke kathetertje verder in de ader en trekken we de naald er weer uit. Die dient dus enkel voor het aanprikken van de ader). Ook plakten ze dan de plakband over die naald en duwden ze daar nogis goed op, zodat die zeker goed vastplakte. (Volgens mij hebben ze hier rubberen aders, want als ik dat thuis zou doen, had ik allang den ader doorprikt en ne gigantische blauw plek en bobbel gemaakt denk ik. Plus, niet erg steriel natuurlijk)
Voor de rest niet echt een speciale dag.
De plannen voor het weekend zijn wat gewijzigd. Normaal gingen we naar Pattaya, maar omdat onze leerkracht er van overtuigd is dat we iemand moeten meenemen voor onze veiligheid, hebben we een andere datum moeten kiezen.
Ze vond dat we naar een ladyboyshow moesten gaan (jep, dat is hier dus niks om u voor te schamen), maar dat we wel iemand mee moesten nemen. We krijgen dus ne legerman mee die daar als bewaker werkt. Dat zou veiliger zijn voor ons omdat wij als westerse mensen daar een beetje uit onze doppen moeten kijken blijkbaar. Al denk ik dat ze met hun overbezorgde harten misschien wel lichtjes overdreven hebben. Maar het is toch knap dat ze dat weer willen doen voor ons ;)

Dit weekend gaan we dus wat voor school werken (moet ook dringend gebeuren).

Voor jullie denken na het eerste deel van mijn verhaal dat het hier niet leuk is, ik voel mij ondertussen al helemaal thuis in Thailand. Deze week is dat ineens begonnen, ik denk dat ik nu pas begin te beseffen hoe warm deze mensen hun cultuur is (en daar bedoel ik niet mee de letterlijke temperatuur hier buiten, haha).
Van hoe de mensen hier leven, daar kunnen wij in Europa en in heel de wereld trouwens, nog héél veel van leren!

Voila dat was het. Weer een hele boterham... Ik denk dat ik me erbij moet neerleggen dat ik dat gewoon niet kan, korte blogs schrijven. Hahaha...
Jullie horen mij weer volgende week! ;)
Dankjewel voor alle lieve reacties op mijn vorige blogs!

xoxo



Weetjes:
- Mijn naam in het Thais betekent ‘bij’ (zoals het diertje) en een van de meisjes die me dat vertelde, heette dan toevallig ook nog ‘Bee’. Hihihi
- Op de weg hier, mag je zo hard rijden als je wilt, gordels dragen is niet verplicht.
- Toen ik met de bus meereed, stonden de deuren nog open. Dat zou bij ons al ’t nieuws halen ;)
- Studenten hebben hier een heel andere band met hun docenten. Toen ik met een van de meisjes op de markt stond, begon die ineens zo wat in de lucht te springen van blijdschap en op mijne schouder te tikken en naar een vrouw te wijzen. Bleek dat haar docent te zijn, die loopt daar heen en vliegt die rond de nek en begint die enthousiast voor te stellen. Ik was weer even van slag. Sorry aan alle docenten van onze school die dit lezen, maar ik zie dat nu bij ons nog niet gebeuren, hihi.
- Ik heb mijn eerst ladyboy gezien! (in het drugscenter) Terwijl ik dacht dat homoseksualiteit en de ladyboys een beetje de ‘onderwereld’ van Thailand waren, blijkt het hier perfect geaccepteerd. Vind ik wel leuk ;) in het centrum voor drugsverslaafden werd er wel zo is wat mee gelachen wanneer die man zo wat met zen poep stond te schudden en de andere overgebleven man met stoelendans wat te verleiden, maar er werd niet ‘lelijk’ naar gedaan. Ik vond dat toch leuk om te zien, dat had ik niet verwacht.